mánudagur, 12. maíniður með náttúruna, sagði magnús þór jónsson, því nóg hefur hún oss bölin brýnt. kannski er það satt, en samt sem áður, eða kannski einmitt þess vegna, þá finnst mér ögn vænt um hana. ónáttúra eða ei, mynd vikunnar sýnir okkur einmitt enn einu sinni títtumrædda náttúru.
og já, eftir aðeins þrjá daga held ég enn á ný til skotlands. ég mun að vísu viðkoma nokkur norðurlönd á leiðinni en að því loknu, þá ætti ég að finna sjálfan mig aftur í st. andrews. þar til þá, ...
mánudagur, 5. maíþað hefur verið sagt að ég sé gefinn fyrir náttúru. já, stundum hef ég jafnvel verið úthrópaður og uppnefndur náttúrubarn. ég verð að viðurkenna að ég veit ekki alveg hvað slíkt þýðir en ég held það sé ekkert ljótt. hvað um það, hérna er í öllu falli önnur mynd úr náttúrunni.
föstudagur, 2. maíþá er maí. á norðurhveli jarðar, þá ber maí ætíð með sér fögur fyrirheit sumarsins. underlega, samt sem áður, þá virðist einmitt hið gagnstæða gilda hér: nefnilega, hérna er haustið loksins kærkomið. það sagt, þá er þetta auðvitað allt ögn afstætt. þó það sé farið að kólna svolítið, þá er enn hérna eins og júlí á íslandi. engu að síður, þá virðist sálin átta sig á því að haustið hafi þegar hafist. það er því örlítð skrítið til þess að hugsa að eftir aðeins nokkra daga verður enn á ný vor umhverfis mig. já, maður verður ansi ringlaður á svona löguðu. það er ekki nóg að hin hefðbundna tímabeltisháða þotuþreyta muni grípa mig, það er einnig öllu undarlegri árstíðarbundin þotuþreyta sem bíður mín í ofvæni.
en nóg um það. hérna er mynd vikunnar. ögn meiri náttúra til þess að ríma við myndir undanfarna vikna.
